Een ontwikkelingsgericht BSA begint bij een ontwikkelingsgericht team

Binnen elke opleiding komt er een moment waarop het gesprek over studenten steeds serieuzer wordt. “Komt deze student mee?” “Zien we voldoende inzet?” “Wat zeggen de cijfers?” En dan, bijna vanzelfsprekend, volgt de aanloop naar het BSA.

Maar voordat we dat gesprek met de student voeren, moeten we eerst een ander, minstens zo belangrijk, gesprek voeren: met elkaar. Want hoe vaak hebben jullie als team eigenlijk écht uitgesproken wat je verstaat onder studievoortgang? En zijn jullie het daar wel over eens?

Op papier lijkt het eenvoudig: studenten moeten bepaalde resultaten behalen. Maar in de praktijk zijn die resultaten vaak maar één deel van het verhaal. Want wat doe je met een student die cognitief sterk is, maar nog worstelt met leerhouding? Of andersom: een student die ontzettend hard werkt, groeit in reflectie, maar op toetsen blijft hangen?

Als je studievoortgang serieus wilt nemen, dan vraagt dat om een gezamenlijke definitie. En dat lukt alleen als je met elkaar in gesprek gaat/blijft. Niet pas als het BSA eraan komt, maar al vroeg in het jaar, als de eerste signalen zich aandienen en je nog écht kunt bijsturen.

We hebben allemaal onze eigen invalshoek. De één let vooral op cijfers, de ander op (afwijkend) gedrag. Sommigen zijn sneller kritisch, anderen geven studenten langer de ruimte. 

Al die perspectieven zijn waardevol, maar alleen als we ze uitspreken en op elkaar afstemmen. Want als wij verschillend denken over wat ‘voldoende voortgang’ is, hoe kan een student dan weten waar hij of zij aan toe is?

Daarom stel ik voor dat jullie samen een aantal vragen verkennen:

• Wat bedoelen wij met ‘voldoende voortgang’?

• Hoe beoordelen we gedrag in relatie tot ontwikkeling, en waar ligt voor ons de grens?

• Wegen inzet en groei dan voor ons net zo zwaar als toetsresultaten?

• Hoe maken we ontwikkeling zichtbaar én bespreekbaar?

• En hoe signaleren we op tijd als het dreigt vast te lopen en wat doen we dan?

Als we samen antwoorden vinden op die vragen, ontstaat er een stevig, gedragen totaalbeeld.
En dán hebben we ook echt iets om met studenten te bespreken: onderbouwd, afgestemd, en vanuit vertrouwen.

Een ontwikkelingsgericht BSA begint bij een ontwikkelingsgericht team. En dat begint bij praten. Niet over studenten, maar over jullie manier van kijken. Wat zie je, wat bedoel je, en wat vind je belangrijk?

Dat gesprek is geen luxe. Het is je fundament.